Pakweg tien jaar geleden was het nog normaal dat je eerstgeboren zoon Mohammed zou heten, zegt Mohammed Ajouaou, oudste in een Marokkaans gezin van dertien, zoon van Mohammed en kleinzoon van Mohammed.
De naam van de profeet komt in gekleurd Amsterdam momenteel méér voor dan welke andere (Hollandse) voornaam ook. Onbetwist favoriet bij de meisjes was tot voor kort Fatima. In ieder geval één meisje in het gezin diende te worden vernoemd naar de lievelingsdochter van de profeet.
Maar de jonge generatie aankomende vaders en moeders neemt zelfbewust afstand van die gebaande paden. "Er wordt driftig geëxperimenteerd en levendig gediscussieerd", zeggen Mohammed Ajouaou (35) en zijn vrouw Loubna Rouam (28). Hij is theoloog en publicist , zij werkt bij de Belastingdienst in Breda.
Het in Eindhoven woonachtige stel heeft drie weken geleden een tweeling gekregen. Het kiezen van de namen, verzucht Mohamed, was een zwaardere bevalling dan die van beide spruiten zelf. Loubna bevestigt: "We zijn er maandenlang elke dag intensief mee bezig geweest." Ze speurden door boeken met islamitische en Arabische namen, logden in bij chatsessies en deden eigen onderzoekjes onder allochtone en autochtone kennissen. Dat laatste leverde meteen een duidelijk verschil op. "Bij autochtonen wordt een kind een enkele keer nog vernoemd, maar de naam moet vooral leuk zijn of apart. Voor allochtonen is het ingewikkelder. Zij willen met een naam iets zeggen over hun achtergrond en hun identiteit. Ze kiezen nadrukkelijk voor de diepere betekenis van een naam." Bewust
Mohamed en Loubna zijn praktiserend moslim, maar namen bewust afstand van de traditionele invloed van (groot)ouders en van de gebruikelijke moslimnamen als Mustafa, Ibrahim, Aïcha of Amina.
Hun eerste kind noemden ze derhalve geen Mohamed, maar Nassim, het Arabische woord voor ochtend- of avondbries. Ze waren geïnspireerd door de harmonieus bewegende boomtoppen die ze door het raam van het ziekenhuis zagen.
Voortbordurend op Nassim zochten ze het in namen uit de natuur. Natuurlijk moesten ze ook nog mooi klinken en een beetje origineel zijn. Loubna's wens was bovendien dat de tweeling namen zou krijgen met eenzelfde klankkleur.
Die puzzel heeft uiteindelijk geresulteerd in Jinaan (spreek uit Djienàan) en Siraadj (Sieràadsj). Jinaan, de meisjesnaam, betekent paradijs of tuin.
Siraadj staat voor licht, verlichting, lantaarn. "De meisjesnaam is symbool voor leven en geven. Maar dat kan ze niet alleen, ze heeft er licht voor nodig. De bries van Nassim moet zorgen voor blijvende beweging."Zo hebben ze het bedacht.
Zij zijn gelukkig met hun namen, maar of de Marokkaanse autoriteiten in die vreugde delen, moet nog maar blijken. Ajouaou: "Zij proberen bijna paternalistisch te dicteren hoe wij onze kinderen mogen noemen. Ze hanteren lijstjes met gebruikelijke jongens- en meisjesnamen die ook bij gemeenten liggen. " Volgende week gaat Ajouaou de tweeling aangeven bij het consulaat in Den Bosch. "Onze namen komen op de lijstjes niet voor, maar ik hoop dat ze willen luisteren naar onze argumenten. Anders staan we voor de keus: de afwijzing aanvechten of toch maar niet de Marokkaanse nationaliteit."
Bron: © Dagblad van het Noorden