Toen haar zus laatst bij de slager kwam, begon die bijna te huilen. ‘Ben je daar eindelijk weer?’, vroeg hij. De slager vertelde dat van zijn normale omzet niets over is. Het vlees hangt te bederven in zijn winkel, niemand koopt meer zoals vroeger. Niet dat het vlees zo duur is geworden, maar de prijs van andere producten is in Marokko zo drastisch omhoog gegaan, dat voor vlees niet veel geld meer overblijft.
Fatima Finani (51) weet er alles van. Net als veel andere Marokkanen zit zij in financiële problemen. ‘Iedereen klaagt’, zegt Fatima. ‘Iedereen vertelt hetzelfde verhaal als ik.’ En dan heeft Fatima voor Marokkaanse begrippen nog niet eens een beroerd salaris. Als onderwijzeres op een basisschool vlak bij Rabat verdient ze 450 euro per maand. Daarvan konden zij, haar man en hun twee kinderen (16 en 18) goed rondkomen, aldus de Volkskrant.
Maar sinds ongeveer een jaar haalt zelfs Fatima met haar redelijk goede inkomen het einde van de maand niet meer. Na afgelopen oktober is het helemaal hard gegaan. Ze kent de prijsstijgingen uit haar hoofd. Voor oktober kostte tien kilo meel 48 dirham, nu 95 dirham (10 dirham is iets minder dan een euro). Vijf liter olie was 44 dirham, nu 75. Voor zes liter melk betaalde ze 45 dirham, nu 55. ‘Elke keer als je in de winkel komt, schrik je. Marokko wordt constant duurder en mijn salaris is al drie, vier jaar hetzelfde.’
Als gevolg daarvan is Fatima tussen de 10de en de 15de van elke maand blut. Daarna koopt ze op krediet of leent ze bij haar zussen. Dat betekent dat een deel van haar salaris elke maand bestemd is voor het aflossen van haar schulden, meestal tussen 80 en 100 euro. Tel daarbij op haar vaste lasten: 100 euro voor de huur en 35 euro voor stroom en water. Dan houdt ze ruim 200 euro over om van te leven – te weinig, en dus begint de carrousel van lenen en afbetalen opnieuw. De extra uren Frans die haar kinderen volgden voor 50 euro in de maand, heeft ze vorig jaar stopgezet.
‘Dankzij God zijn we gezond’, zegt Fatima. ‘We kunnen niet naar de dokter, niet op vakantie, we kunnen niks.’ Ze weet niet hoe het verder moet. ‘Ik ben somber, ik maak me zorgen.’ Maar ze slaapt er nog wel van. ‘Waar ik ga liggen, slaap ik’, lacht ze. ‘Ach, op een dag komt alles goed. Ik geloof in God.’