Zwarte Afrikanen in het land klagen over racisme.
‘Ze spugen op me en schelden me uit voor aazi (zwarte), Marokkanen zijn beesten, echt.’ Mariam Ciré Camara (24) uit Guinee studeert nu drie jaar rechten in Marokko. Maar ze wil niets liever dan terug naar huis. Naar huis in Conakry.
Nog niet zo lang geleden werd ze uitgescholden door een oudere vrouw in de bus. ‘Ze riep: wat doen jullie hier, ga terug naar je land, zwart stuk vuil! Ze ging maar door met schreeuwen. Ze had mijn grootmoeder kunnen zijn!’, vertelt Camara. Uit respect voor oude mensen schold ze niet terug. Zo is haar opvoeding, maar het maakte haar woedend.
Racisme in Marokko: vraag een Marokkaan of hij of zij racist is en de meeste zullen het ten stelligste ontkennen. En toch hebben studenten uit Zwart Afrika, maar ook migranten en Marokkanen die een donkere huid hebben, er vaak last van. ‘Als iemand me uitmaakt voor khalaoui (zwarte), ziet diegene dat niet als een racistische opmerking, maar voor mij is het dat wel’, zegt Mamadou Saliou Bah (32) van de Marokkaanse vereniging GADEM, die strijdt tegen racisme.
Volgens hem zijn Marokkanen zich er niet altijd van bewust dat ze racistisch zijn, omdat ze er door niemand op worden gewezen. Binnen de islam zijn alle moslims gelijk aan elkaar. Ze behoren allemaal tot de oemma (gemeenschap), of ze nu zwart, wit of bruin zijn. Buitenlanders – de niet-moslims – dienen met gastvrijheid te worden ontvangen. Zeg je tegen een moslim dat hij racist is, dan zeg je in feite dat hij geen goede moslim is. ‘En dan ontploft hij’, roept Bah, zelf afkomstig uit Guinee.
Maar ook de geschiedenis van Marokko draagt bij aan het superioriteitsgevoel van sommige Marokkanen. Eeuwenlang waren zwarten de slaven van rijke Arabische koophandelaren en hun families. Nog steeds zijn het zwarte lakeien die bij het koninklijk paleis de wacht houden en de koninklijke familie bedienen.
Bah kwam in 1996 naar Marokko om te studeren en heeft een verschuiving gezien na de komst van tienduizenden zwarte Afrikaanse migranten die met bootjes of te voet proberen Spanje of de Canarische eilanden te bereiken. In 2005, tijdens het hoogtepunt van de bestormingen van de Spaanse enclaves Mellila en Ceuta in het noorden van Marokko, waarbij tientallen doden vielen, berichtten de Marokkaanse media over ‘etnische zuiveringen’, ‘het uitkammen van zwarten’ en kopte de lokale krant Achamal uit Tanger ‘zwarte sprinkhanen dringen Marokko binnen’.
Marokko had opeens te maken met vluchtelingen. In plaats van een emigratieland werd Marokko een immigratieland. Op straat zag je steeds vaker zwarten bedelen om eten of geld. Bah: ‘Studenten vroegen mij plots: wat doen je broeders hier? Komen ze onze baantjes inpikken?’.
Toch woont hij, in tegenstelling tot landgenoot Camara, met veel plezier in Marokko. Hij heeft een eigen bedrijf in consultancy, leeft prima samen met zijn Marokkaanse buren en kent genoeg Marokkanen die niet racistisch zijn. Maar ook hij ziet dat als een zwarte een winkel binnenstapt de prijzen al snel verdubbelen, aldus Depers.nl.