Gemengde huwelijken lopen vaker op een echtscheiding uit dan huwelijken tussen autochtone Nederlanders. Dat blijkt uit het gisteren verschenen rapport Allochtonen in Nederland van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Het minst gelukkige huwelijk is dat tussen een Nederlandse vrouw en een Turkse of Marokkaanse man van de eerste generatie. Dergelijke stellen lopen bijna vier keer meer kans op echtscheiding dan alle andere.
Als een autochtone vrouw trouwt met een Marokkaanse of Turkse man, is de kans dat ze binnen tien jaar weer van hem gescheiden is, maar liefst zeventig procent. Trouwt de autochtone vrouw met een autochtone man dan is de kans dat ze binnen tien jaar scheidt iets minder dan twintig procent.
Voor gemengde stellen is het vierde huwelijksjaar een crime. In dat jaar is een zogenoemde scheidingspiek zichtbaar. Twintig tot dertig procent van deze huwelijken wordt in het vierde jaar ontbonden. Dat duidt mogelijk op schijnhuwelijken, ook al is dat sinds de invoering in 1994 van de Wet voorkoming en bestrijding van schijnhuwelijken een stuk ingewikkelder geworden.
Ook huwelijken tussen een eerste generatie Turk of Marokkaan met iemand uit de tweede generatie van diezelfde bevolkingsgroep zijn vanwege een gapende generatiekloof risicovolle ondernemingen. Huwelijken tussen twee Turkse of Marokkaanse partners van de eerste generatie zijn aanzienlijk duurzamer. Na tien jaar is tachtig procent nog bij elkaar.
De echtscheidingscijfers voor Surinamers laten een heel ander beeld zien. Bij deze bevolkingsgroep heeft het huwelijk tussen twee eerste generatie Surinamers de slechtste kaarten. Ruim veertig procent van deze huwelijken is binnen tien jaar beëindigd. De echtscheidingspercentages voor gemengde huwelijken met Surinamers ligt na tien jaar rond de dertig. Voor Antillianen en Arubanen in Nederland liggen de percentages ongeveer gelijk.
Van de circa 3,5 miljoen gehuwde paren in Nederland zijn er 170.000 gemengd.
Bron: © Het Parool