‘Als jij aan de bal bent, zingen ze oe-oe-overloper. Beïnvloedt dat je spel, ja of nee?’
Een belletje van assistent-bondscoach John van ‘t Schip. Of hij misschien interesse heeft om met Marco van Basten te praten over een carrière als Nederlands international? Mbark Boussoufa denkt diep na. ‘Ik heb toen meteen gezegd dat ik mijn beslissing eigenlijk al had genomen. Maar ze wilden me uitnodigen voor de volgende wedstrijd.’ De oud-voetballer van Anderlecht en Ajax spreekt uiteindelijk nog één keer telefonisch met Van ‘t Schip. ‘Toen heb ik mijn besluit kenbaar gemaakt.’
Boussoufa speelt zijn interlands liever voor Marokko, het land van herkomst van zijn ouders. De Amsterdammer is niet de enige voetballer met Marokkaanse wortels die tot die conclusie komt. Een paar weken terug maakte Heerenveen-speler Oussama Assaïdi dezelfde keuze. Ismaïl Aissati, Nordin Amrabat, Karim El Ahmadi, Nourdin Boukhari – exact hetzelfde verhaal.
Dries Boussatta was in 1998 de eerste Nederlander van Marokkaanse komaf – of andersom – die wél koos voor het Nederlands elftal. Onder bondscoach Frank Rijkaard speelde hij drie wedstrijden. Zijn laatste oefeninterland speelde hij nota bene tegen Marokko. Boussatta werd de hele wedstrijd uitgefloten door de Marokkaanse aanhang. Later zei hij: ‘Ik heb alle shit over me heen gekregen. Op straat werd ik nageroepen door Marokkanen. ‘Landverrader’, ‘overloper’, dat soort woorden.’
Wilhelmus
Het is één van de redenen dat diversiteitsmanager Mike Euphrosina in het recente verleden ook een uitnodiging uit Zeist kreeg. Een oud-bondscoach was het grote aantal talentvolle voetballers met een dubbel paspoort opgevallen. Hij klopte bij Euphrosina aan voor advies. Uiteindelijk zou het tweetal met zeven spelers, hun vaders en hun zaakwaarnemers om de tafel zitten. Euphrosina had twee vragen. ‘Stel: Je krijgt een uitnodiging voor Oranje. Zing je het Wilhelmus dan uit volle borst mee? Vraag twee: Je speelt met Oranje in de Arena tegen Marokko. Als jij aan de bal bent, zingen ze oe-oe-overloper. Beïnvloedt dat je spel, ja of nee?’ Uiteindelijk heeft niet één van die zeven voetballers ooit voor Oranje gespeeld.
Volgens Mohammed Allach – directeur voetbalzaken van RKC Waalwijk en voorzitter van de stichting Maroquistars – maakt een speler een keuze op basis van twee afwegingen. Allereerst telt de sportieve kant van het verhaal. ‘We streven allemaal het hoogst haalbare na, willen allemaal EK’s en WK’s spelen. Maar als je als buitenspeler Arjen Robben, Eljero Elia en Robin van Persie voor je hebt. Tja...’
Maar belangrijker is de loyaliteitskwestie, meent Allach. Voetballers van Marokkaanse komaf groeien op in een familiaire sfeer, waarin zaken als onderlinge verantwoordelijkheid en loyaliteit erg belangrijk zijn. Daartegenover staat de Nederlandse samenleving, waarin vooral het individuele belang telt. Vaak geven die familiaire gevoelens de doorslag.
Boussoufa: ‘Ik ben in Amsterdam geboren, maar van kleins af aan heb ik altijd voor Marokko willen voetballen. Zo ben ik ook opgevoed. Ik weet dat ik in Oranje meer kans heb op successen en het spelen van grote toernooien. Maar dit was een keuze voor mijn gevoel.’
Lees hier verder