Picture this; één moeder die in de keuken het ontbijt staat klaar te maken, vader die in de woonkamer zit en het nieuws aan het kijken is en twee kinderen die aan het rondrennen zijn en die wachten totdat papa ze naar school brengt. Het ideale plaatje van een perfect gezin. Het hebben van zowel een moeder als een vader is voor velen een doodnormale zaak, maar niet iedereen groeit op in een gezin met beide ouders. Niet iedereen heeft het recht op de titel ‘papa’s kindje’. Vandaar deze ode aan de hardwerkende, alleenstaande Marokkaanse moeder.

Tegenwoordig is scheiden geen taboe meer en wordt er openlijk in de Marokkaanse gemeenschap over gesproken. Zowel de Marokkaanse man als de Marokkaanse vrouw worden niet meer scheef aangekeken als ze besluiten om te gaan scheiden. Dit was in de jaren negentig totaal anders. Het woordje ‘scheiden’ bestond als het ware niet met als logisch resultaat een verstandshuwelijk. Enkelen hebben hun angst en schaamte opzij geschoven en hebben de stap genomen om hun man te verlaten.

Een alleenstaande moeder begint vanaf het gevreesde nulpunt en moet zichzelf zonder steun van de buitenwereld omhoog werken. Niet iedereen krijgt steun van familieleden waardoor ze bij veel dingen op hunzelf zijn aangewezen. Het kost wilskracht en doorzettingsvermogen voor het zoeken van een huisje, een baan, het behalen van een rijbewijs, het kopen van een auto, administratie afhandelen en de opvoeding van de kinderen. De alleenstaande vrouw is gedreven om haar kinderen een zo perfect mogelijke toekomst te bieden en cijfert zich dan ook helemaal weg.

Na enkele jaren bereikt de alleenstaande vrouw vaak de nodige stabiliteit en haar kinderen zijn dan inmiddels al volwassen. Het compleet wegcijferen tekent de vrouw voor het leven maar dit laat ze, zo trots als ze is, niet blijken. Na jaren van werken en opvoeden kan de vrouw eindelijk haar rust zoeken en wellicht vinden. Alleen, zonder partner aan haar zijde. Het ultieme geluk van oma worden, kan ze met niemand delen. Net als alle andere hoogtepunten in haar leven.

Hoe kan een jonge alleenstaande moeder ervoor kiezen om niet meer te hertrouwen en haar kinderen alleen op te voeden wetende dat wanneer de kinderen uit huis gaan, ze alleen zal achterblijven? Is dit wat men de ultieme opoffering noemt? Is de liefde voor haar kinderen zo groot, dat ze zelfs haar eigen leven hiervoor wil opgeven? Is het niet veel makkelijker om te hertrouwen en de kinderen een tweede vader te geven? Het is dan niet nodig om je als vrouw en echtgenote weg te cijferen en om jezelf op te offeren.

Wil niet elke moeder dat haar kinderen papa’s kindjes worden als ook de biologische vader niet aanwezig is? Vanwaar die zelfopoffering? Het antwoord is heel simpel, te simpel zelfs. De liefde van de Marokkaanse vrouw voor haar kinderen is zo ontzettend sterk, dat ze ertoe in staat is haar kinderen een toekomst te bieden die ze zelf nooit heeft gehad. Ze laat zien dat wanneer je daadkrachtig bent je alles kan bereiken in deze wereld.

Ze laat zien dat ze de last van de wereld op haar schouders kan dragen en ze laat zien wat onvoorwaardelijke liefde is. Vandaar deze ode aan de alleenstaande Marokkaanse moeders.