Ze vertelde me hoe mooi ze het vond om elke keer weer tot Jezus te bidden en hoe dat (het gebed) dan weer tot diens Vader komt. Ook vertelde ze me over onenigheden binnen het Christendom. Bidden tot Jezus, de Heilige Geest of tot Vader? Zij was ervan overtuigd dat Jezus als tussenpost dient om het gebed door te geven aan een voor haar nog hogere macht. Wie ze daarmee bedoelde, is me ontgaan. Haar betoog deed ze met een enthousiasme dat ik dagelijks tegenkom bij het praktiseren van mijn geloof. Ik hing logischerwijs aan haar lippen.
Na het aardige begin, begon de aardige mevrouw steeds kritischer te worden naar andere religies. De woorden die mij bijbleven waren: “Als mens kan je niet rechtstreeks tot God bidden”. Daar schijnt de mens te zwak en te laag voor te zijn. Daarom begreep ze ook niet dat moslims niet tot een bepaald persoon bidden. Want de gebeden die we in groten getale verrichten ‘komen dan toch niet aan’. Ze vond het maar doodzonde! Mensen die dieren als heilig bestempelden vond ze helemaal achterlijk.
Nee, voor de vrouw was er maar een. Jezus. Toen ik (eindelijk) wat mocht zeggen, heb ik haar netjes uitgelegd dat de Islam en de moslims Jezus erkennen. Maar niet als Zoon van God, een Heilige Geest, De Verlosser, De Redder en ga zo maar door. Het deed de vrouw pijn. Hoofdschuddend hoorde ze mijn verhaal aan. Ik sloot af met de volgende woorden: “… En daarom is de Islam voor mij het ware geloof. Wij bidden direct tot Allah. Geen tussenpersoon, bemiddelaar, assistent of secretaresse die het gebed moet doorgeven.
Stelt u eens voor. U wilt een brief naar mevrouw Beatrix sturen. Wat heeft u liever, dat de brief nog langs verschillende ambtenaren gaat of wilt u dat de brief direct bij de Koningin op haar royale deurmat valt?…”
Ik begreep er volgens haar maar niets van. Misschien had ze ook wel gelijk. Ruimte voor andersdenkenden was er voor de fanatieke mevrouw niet. Iets dat ik vandaag de dag steeds vaker tegenkom overigens. Religie wordt steeds meer als sprookje beschouwd en de volgers daarvan zijn slechts Efteling-bezoekers die nog in het sprookje geloven. De secularisering viert in ons land duidelijk hoogtij.
Dat hadden de mevrouw en ik wel weer gemeen. Volgens velen zijn we slechts Eftelingkinders die nog in sprookjes geloven. Trouwens. Wat ik wel aardig vond is dat ze voor mij de redding wenste. Heilig overtuigd van haar opvatting riep ze me toe zo snel mogelijk aan te sluiten bij de kerk. Ze zou me daar 24/7 in bijstaan. Alsof ik even van fiets zou verwisselen, met zo’n gemak zou het gaan.
Ik moest haar teleurstellen. Ik bedankte haar vriendelijk, maar ik ben niet te bekeren. Deze fiets maakt me gelukkig en brengt me verder. Het moge duidelijk zijn: ik blijf bij deze fiets.
- Redouan Ennahachi