Ik beloof niks, ik doe liever Met nog een paar dagen tot de verkiezingen vroeg ik mij af of ik moest komen met een D66 promotietalk of juist met een meer persoonlijk verhaal en over mezelf en mijn achtergrond vertellen. Uiteindelijk was de keuze niet moeilijk: ik ben een sociaalliberaal, ik geloof in de kracht van het individu. Door de krachten van individuen te bundelen komen we tot groter geheel. Daarom wil ik hier uitleggen waarom ik gemeenteraadslid wil worden namens D66 en waar ik mijn kracht vandaan haal en voor zal gebruiken.
Yassmine El Ksaihi 28 jaar geleden ben ik geboren in Amsterdam West. Toen ik 3 jaar was verhuisde ik naar Amsterdam Noord, waar ik nog altijd woon. In dit stadsdeel ben ik begonnen met vrijwilligerswerk. Ik vind het altijd belangrijk om me naast werk ook als vrijwilliger in te zetten voor de stad. Het vrijwilligerswerk heeft mij verrijkt in die zin dat ik tegenwoordig nergens meer van opkijk. Alcoholisten, drugsverslaafden, slachtoffers van huiselijk geweld, noem het maar op; ik heb de verhalen en gevolgen van dichtbij gezien.
Mijn belangrijkste motivatie was, om deze mensen een steuntje in de rug te kunnen geven door met ze mee te leven, te voelen en support te bieden. Ik ben dankbaar dat ik die mogelijkheid heb gekregen me op deze manier in te zetten voor de inwoners van mijn stad. Naast vrijwilligerswerk heb ik me altijd met veel plezier en enthousiasme ingezet in het verenigingsleven bij diverse culturele en religieuze organisaties. Het is inspirerend om in omgevingen te komen waar mensen elkaar vrijwillig opzoeken. Het is voor mij als een soort familieband die je opbouwt.
De weg naar politiek In goede omstandigheden versterkt het gezin de ideale balans van ieder individu. Mijn ouders zijn voor mij inspirerende rolmodellen. Door een situatie waar mijn moeder tegenaan is gelopen in haar leven, heb ik definitief de stap gezet om de politiek in te gaan. Mijn moeder heeft twintig jaar met veel toewijding gewerkt in een verzorgingshuis. Zij is begonnen in de schoonmaak en ontwikkelde zich tot verzorgende. Zij haalde veel plezier uit haar werk en de ouderen waren zeer tevreden over haar. Na twintig jaar stelde de overheid aanvullende eisen aan verzorgend personeel.
Terwijl mijn moeder de mondelinge examens met veel oefenen keurig haalde, was zij als analfabeet niet in staat om het schrijfniveau op haar leeftijd nog tijdig naar het vereiste niveau te brengen. Hierdoor mocht zij haar werk als verzorgende niet meer uitoefenen en moest ze weer verder aan de slag als schoonmaakster. Paradoxaal mocht zij dezelfde werkzaamheden die zij deed als verzorgende vervolgens wel voortzetten als vrijwilliger. De benodigde taaleisen bleken namelijk niet verplicht voor onbetaalde krachten. Deze kromheid en het zichtbare verdriet van mijn moeder die haar toewijding als verzorgende door regelgeving werd ontnomen, heeft mij geraakt en kritisch aan het denken gezet.
Zijn mensen er voor regels of de regels voor mensen? Zonder de noodzaak van bepaalde werkeisen te bagatelliseren, meen ik dat de overheid door beleid soms vooral problemen creëert die voorheen door betrokkenen zelf goed werden geregeld. Ik vertel niets nieuws, dat regels regelmatig belemmerend en beperkend kunnen werken. Natuurlijk zijn regels nodig om orde, structuur en veiligheid te waarborgen. Beleid wordt daarbij vaak met alle goede bedoelingen bedacht, maar werkt in de praktijk regelmatig averechts. Het verhaal van mijn moeder is niet uniek.
Het staat voor mij symbool voor vele andere verhalen, waarin mensen gedemotiveerd dreigen te raken. Vandaar dat ik een bijdrage wil leveren aan beleid dat in beginsel uitgaat van het individu, goede wil en rekening houdt met de talenten en ieders mogelijkheden. Ik heb in de politiek gekozen voor D66, omdat deze sociaalliberale partij twee basisprincipes heeft die mij zeer aanstaan: het belang van onderwijs en gelijkwaardigheid. Je hoeft je niet te schamen dat je vooruit wilt komen, maar je hoeft je ook niet te schamen als je door omstandigheden niet verder kunt komen.
Zal ik de wereld redden? Nee! Maar door mijn achtergrond, ervaring en passie wil ik vanuit onze capaciteiten samen met en namens u een betere vertaalslag maken van de straat naar de politiek. Mijn best zal ik zeker doen.
Ieder zijn talent Volksvertegenwoordigers denken vaak in hokjes. Zelfs degenen die agenderen tegen het gebruik van dergelijke hokjes blijven in hun gedachte of uitspraken hiermee bezig. Anders dan sommige andere partijen geloof ik in de kracht van het individu ongeacht geslacht, godsdienst, etniciteit of seksuele voorkeur. Om dit te verduidelijken: ja, ik ben vrouw; ja, ik ben moslima; ja, ik ben Marokkaanse en tevens trotse Amsterdamse.
Echter, ik hoop dat u mij niet beoordeelt op deze eigenschappen, maar op de inhoud waar ik als volksvertegenwoordiger voor wil staan. Ditzelfde principe gebruik ik bij anderen.
De maatschappij dat ben jij! Gelijkwaardigheid is een kernprincipe waar onze samenleving voor staat of althans hoort te staan. De momenten dat met dit principe wordt gebroken, bijvoorbeeld door discriminatie of het ontnemen van kansen van minderbedeelden, frustreert mij. Ik zie mezelf als vertegenwoordiger van een samenleving die het kernprincipe van gelijkwaardigheid actief uitdraagt. Het bewaken van gelijkwaardigheid neemt niet de eigen verantwoordelijkheid van ieder individu weg. De kracht van de maatschappij is dat men komt tot eigen initiatief om het maximale uit zichzelf te halen.
De overheid kan het creëren van kansen en mogelijkheden stimuleren, maar geen politicus kan zelf banen creëren. Werk wordt gecreëerd door ondernemers die inspelen op behoefte vanuit de maatschappij. Verder wil ik me uitspreken over onterechte oneliners van mensen die spreken over maatschappelijke problemen als iets waar zij alleen maar last van hebben, maar verder buiten staan. Neem de veelgenoemde en in verkiezingstijd veelvuldig aangehaalde ‘maatschappelijke verharding’. Deze verharding ligt niet buiten ons, maar is onderdeel van ons allen.
Sterker nog; u, ik, wij allen zijn verantwoordelijk voor het klimaat waarin wij samenleven. Daar wij dit een probleem vinden, moeten wij dit ook samen oplossen en niet alleen wachten tot een ander dit voor ons doet.
Niet lullen, maar poetsen Linksom hoor ik regelmatig uitspraken die een mate van zieligheid benadrukken, rechtsom hoor ik regelmatig uitspraken die vertaald naar de praktijk erg hard en kil opgevat kunnen worden. In het midden ligt wat mij betreft de ideale balans die in de politiek nodig is. Wat ons bindt, is het houden en vergroten van hoop en het bieden van oplossingen die ons verder helpen in ons eigen leven en dat van onze naasten. Uitgaande van het positieve en vertrouwen in eigen kracht van mensen zijn voor mij belangrijke uitgangspunten. Ik claim verder niet dat mijn partij alle problemen heeft opgelost in het verleden noch kan oplossen in de toekomst.
Iedere politicus die dit wel claimt, laat mijn wenkbrauwen fronsen. De samenleving is altijd in ontwikkeling en nooit af. We moeten ernaar streven er het besten voor én met elkaar van te maken. Anders dan andere kandidaat-raadsleden wil ik u niets beloven; ik wil liever doen. Dus ik beloof u niet dat ik onze stad in een paradijs kan veranderen. Wel beloof ik mijn uiterste best te doen en blijf ik vasthouden aan bovenstaande principes en kernwaarden.
Wij, dus u en ik, zijn samen Amsterdam. Daarom maken wij ook samen de stad tot datgene wat zij is, en blijft: ons Amsterdam. Niet alleen bij de verkiezingen op 19 maart, maar wat mij betreft de daaropvolgende vier jaar wil ik samen met de Amsterdammers bijdragen aan de ontwikkeling van onze stad: Amsterdam. Ik vraag u om uw vertrouwen op 19 maart. Zorg ervoor dat u stemt.