Uurtje integratie achter de couscous

Daar zaten ze dan, de wethouders Hannah Belliot en Rob Oudkerk op de bank bij de Marokkaanse familie Chougna. Noem het een integratielesje. Een idee van de consultatiebureau-arts Derek-Ian Blok, die Amsterdammers van allerlei origine met elkaar rond de tafel wil krijgen, om 'elkaar te leren begrijpen en respecteren'. De wethouders eerst. En die konden deze uitnodiging uiteraard niet afslaan. Ieder gebaar dat 'het wederzijds begrip' ten goede komt, of in elk geval die intentie heeft, wordt immers met beide handen aangegrepen. Belliot had er wel oren naar omdat ze het 'goede voorbeeld wil geven', en Oudkerk hoopt daar met dit bezoek 'een piepklein steentje aan bij te dragen'. Dus zaten ze een keurige nieuwbouwwoning in Sloten gezellig te keuvelen. In het begin een tikje onwennig, zoals dat gaat bij wildvreemden. Als zoon Oussama (19) binnenkomt en zijn slippers voor het kleed uittrapt, is er even een moment van vertwijfeling. Oudkerk kijkt naar de schoenen die nog aan zijn voeten zitten en vraagt of hij ze echt niet uit moet doen. Belliot valt hem bij. Maar het is niet nodig, zegt de man des huizes Khalifa - (52) docent Arabisch voor Marokkaanse jongeren. Oudkerk: ''Ik doe ze thuis ook altijd uit, zit veel lekkerder.'' Complimentjes werken meestal heel effectief om een gespannen sfeer te ontdooien. Als de telefoon gaat, zegt Belliot: ''Mooi toontje.'' En: ''Ik maak ook couscous, maar ik denk dat die van u veel beter smaakt. Doet u de groenten apart in een stoofpan?'' Oudkerk tegen Khalifa: ''U ziet er gigantisch jong uit.'' De gastheer: ''Ik sport veel.'' Ondertussen is Rhimou (50), mevrouw Chougna en tevens docente Arabisch, druk in de weer met de het uitserveren van de Marokkaanse soep harira. In de keuken staan nog een enorme pan couscous, cake, Marokkaanse koekjes en dadels. Veel werk? Vanaf elf uur 's ochtends - een snipperdag - is ze in de weer geweest. Maar dat is niks, zegt ze. Toen ze werd benaderd door een collega van Blok, was ze meteen enthousiast. Ze wilde 'inzicht geven'. En laten zien dat 'alle mensen hetzelfde zijn'. Haar echtgenoot ziet het minder groots. Simpel: hij heeft een beroep laten doen op zijn gastvrijheid. ''Als mensen vragen of ze bij mij mogen eten, zijn ze altijd welkom.'' Of hij zijn visite eigenlijk wel kent? Belliot wel, dat is toch de 'burgemeester van Zuidoost' en Oudkerk schrijft altijd van die 'mooie speeches'. Maar dat hij twee wethouders op de bank heeft zitten, dat is nieuw voor hem. Hoog bezoek dus. Hij haalt zijn schouders op en lacht breeduit. Khalifa kreeg nog een vraag voor zijn kiezen van Oudkerk. Want de wethouder benadrukte tussen de ditjes en datjes door dat hij niet alleen 'voor de lekkere hapjes komt'. Of Khalifa vindt dat het goed gaat in de stad? Ja, eigenlijk wel. En of hij klachten heeft over de gemeente? Nee hoor, hij is tevreden. Laatst nog, kwam er zomaar een brief binnen om hem erop te attenderen dat zijn paspoort verlengd moet worden - mooi toch. Op een goed moment haalde Belliot een plastic tas met Andreaskruisen tevoorschijn. Cadeautjes: een paraplu - 'bedankt, heb ik altijd nodig' -, een sjaal met grachtenpandenprint - 'prachtig' -, een stropdas - 'hij koopt ze wel, maar draagt ze nooit' -, een skatebel die Oudkerk demonsteert en een boek over Hollandse schilderkunst. Na nog meer beleefdheden over en weer, een dik uur na binnenkomst, komt de voorlichter de wethouders weer ophalen. Ergens halverwege de couscous. Khalifa kijkt tamelijk geschokt. Nu al, ze zijn nog aan het eten. En de thee dan? ''Moeten ze nu naar iemand anders?''