Column: 'Marokko en de Afrika Cup, al jaren geen gelukkig huwelijk.'

marokko
8
21 dec '16
Naar aanleiding van alle onrust omtrent de voetballer Hakim Ziyech een column van onze sportredactie.

Nog voordat ik aan deze column begon had ik me voorgenomen hem pas te schrijven nadat de selectie van Marokko voor de Afrika Cup zou worden bekendgemaakt. In een groot interview met de Marokkaanse zender Medi1 TV gaf de bondscoach aan deze op de 20e te zullen bekendmaken. Na gisteravond braaf achter mijn laptop te hebben gebivakkeerd en vandaag erachter te zijn gekomen wat de reden is voor die vertraging, kon ik het dan toch echt niet laten. Maar voordat ik mijn frustraties de vrije loop laat is het niet meer dan normaal om me als debuterend columnist voor deze site voor te stellen. Tarik is de naam, 22 jaar jong en momenteel actief als sportredacteur voor Marokko.nl. Velen zullen me al kennen van Atlas-Lions maar dat mag de pret niet drukken, de Afrika Cup is aanstaande met zijn sfeer en ambiance.

Velen kunnen zich het maar misschien net herinneren, de sfeer tijdens zo’n Afrika Cup in een doorsnee Marokkaans gezin thuis. Het begint meestal heel hoopvol, de kwalificatiereeks ging Marokko zonder al te veel kleerscheuren door en ook qua afmeldingen valt het reuze mee. Alles gaat goed in zo’n Marokkaans huis totdat de scheidsrechter het fluitsignaal voor de aftrap geeft. Om de een of andere reden weet elke ploeg, nu bijna twee decennia lang, het voor elkaar te krijgen om Marokkaanse vaders in het bijzijn van hun hele gezin tot felle scheldkanonnades te krijgen. Woorden waarvan je dacht dat je vader ze nooit zou uitspreken die krijg je feilloos en met de juiste intonatie te horen tijdens zo’n wedstrijd. Maar wat wil je dan ook, je hebt te maken met de generatie die Marokko op WK’s uitstekend heeft zien spelen en nu internationals te zien krijgt die bij hun clubs de pannen van het dak spelen en bij Marokko elke keer teleurstellen. Een ding zullen we nooit moeten vergeten, Marokko heeft niet één bondscoach maar miljoenen. Voetbal is iets wat enorm leeft in het land, welke zorgen een gemiddelde Marokkaan ook aan zijn hoofd heeft, gedurende een voetbalwedstrijd worden die voor even begraven. En daarom is het ook zo triest dat ’t Marokkaanse elftal al zo lang haar volk niet heeft kunnen belonen.

Als we het proces door de jaren heen doorlopen kunnen we alleen maar concluderen dat de successen die in het verleden geboekt zijn meer op toeval berusten dan op strategisch en doortastend beleid van bovenaf. Gouden generaties zoals die van het WK 1986 in Mexico en de groepen die zich op de WK’s van 1994 en 1998 etaleerden waren ploegen die een uitstekende samenhang toonden, voor elkaar door het vuur gingen en waarbij de onderlinge verschillen vrijwel nihil waren. De laatste jaren lijkt zo’n elftal ook in de maak, echter wil het elke keer maar net wel of net niet lukken. Mooi spel om de supporter in het stadion of thuis achter de buis mee te belonen zit er in negen van de tien keren niet in. Ook met het spelersmateriaal wat we nu hebben ziet het er allemaal nog wat broos uit. Een selectie bestaande uit grotendeels spelers uit vooraanstaande Europese competities en clubs lijkt ook onder Renard niet echt zijn vruchten af te werpen. We hebben tijdens de laatste twee WK-Kwalificatiewedstrijden kunnen zien dat het spel verre van oogstrelend was. Waar je vroeg nog vol goede moed en geboeid zat te kijken, zap je tegenwoordig al snel weg als het te slaapverwekkend wordt.

En nu komt er ook nog bij dat vlak voor zo’n belangrijk toernooi voor Marokko, één van de meest stabiele spelers waarschijnlijk uit de selectie wordt gelaten? Bij het lezen van het bericht van Le Matin hoopte ik vurig dat dit een uit de lucht gegrepen gerucht was. Ondanks dat ’t een zeer goed ingevoerd medium is wilde ik het maar niet geloven. Hoe kun je ’t in je hoofd halen als bondscoach, of je nu twee keer de Afrika Cup hebt gewonnen doet er even niet toe, om één van de beste Marokkaanse spelers van het moment thuis te laten? Iemand wiens afwezigheid bij Oranje regelmatig door bekende Nederlandse analytici wordt betreurd. Al een tijdje was te merken dat de verstandhouding tussen Renard en Ziyech niet al te best was. Maar dit soort zaken dien je te overbruggen in aanloop naar zo’n belangrijk evenement. Vlak voor een Afrika Cup zijn twee dingen van cruciaal belang: je beste spelersmateriaal selecteren en de rust bewaren. Mocht het gerucht kloppen dan is er aan beide vereisten niet voldaan. In de Nederlandse media lacht men zich ongetwijfeld rot en er worden momenteel vergelijkingen gemaakt met de keuze van Danny Blind destijds om Hakim Ziyech niet te selecteren. We waren al een beetje het lachertje aan het worden en dat idee wordt nu alleen maar versterkt. Over ruim zeven dagen zou de selectie al moeten afreizen naar Dubai om zich daar voor te bereiden en dan weet je ’t toch voor elkaar te krijgen om zoveel onrust te veroorzaken.

Met Hervé Renard dachten we een echte specialist in huis te hebben gehaald. De beste man had met het mindere land Zambia verrassend de Afrika Cup binnengehaald in 2012 en deed hetzelfde drie jaar later met Ivoorkust. Maar vooralsnog, behalve de aardige resultaten in de kwalificatiereeksen en tijdens oefenduels, is er nog weinig van de hand van Renard terug te zien in het elftal. Het is nog allemaal kantje boord, voorzichtig, aanvallend komen we enorm tekort en nog erger: het is bijna slaapverwekkend. Voor nu geef ik Marokko en Renard het voordeel van de twijfel, de komende dagen zal blijken of we deze bondscoach met plannen komt om eens eindelijk wat te presteren op dit toernooi. Een tip kan ik de Marokkaanse supporter meegeven: verwacht niet al te veel, de teleurstelling is dan achteraf minder zwaar. 

© Redactie 2016
marokko
afrika cup
herve renard
column
atlasleeuwen
marokkaans voetbalelftal
Log in met je MNL-ID
| wachtwoord vergeten?