Columns schrijven doe ik graag, de ene keer meer dan de ander. Echter staat de column van vandaag in het teken van verdriet en machteloosheid. In de Islam geloven we dat alles voorbestemd is en dat Allah (swt) ons beproevingen voorschotelt waar we volgens mee moeten dealen en ons er in zekere zin bij moeten neerleggen. Desalniettemin is het nooit makkelijk om dingen meteen te accepteren, net zoals nu. Als beginnend sportredacteur heb ik tot nu toe slechts enkele jaren mogen proeven aan het vak. Je leert nieuwe mensen kennen en er gaat een wereld voor je open. Artikelen schrijven en interviews afnemen is je hoofdtaak, maar toch beleef je meer plezier en zet je jezelf enthousiaster in als je bepaalde onderwerpen of spelers voorbij ziet komen.
Abdelhak Nouri is zo'n speler, iemand bij wie ik zoveel gunfactoren hanteer tijdens het schrijven. Vorig jaar was daar eindelijk het moment dat ik bijna een interviewtje met hem af kon nemen. Echter kon het, door een druk speelschema in de verschillende competities, helaas geen doorgang vinden. Doodzonde als ik er nu zo op terugkijk, want voor mij is de pas 20-jarige Nouri één van de beste voorbeelden voor een jonge moslim en Marokkaan van hoe het wel moet. Zaken waar ik hem ook uitgebreid over wilde bevragen. Bescheidenheid siert de mens, iets wat volledig terug te zien is bij dit toptalent. Ondanks z'n persoonlijke en sportieve successen blijft hij met beide benen op de grond. Waar je bepaalde profvoetballers meteen ziet pronken met dure auto's, patsergedrag en het niet kunnen weerstaan van de vele haram-verleidingen in deze maatschappij, toont straatvoetballer Nouri uit Geuzenveld zich buitengewoon nuchter. Dit beeld kreeg het meeste gestalte in de vlog van Ajax TV voor zijn debuut. We zien een jongen die op de dag, waar hij al sinds jongs af aan naar uitkeek, opstaan in een slaapkamer die hij met z'n broer deelt. Hij loopt naar beneden om het voorhoofd van z'n vader te kussen en verricht vervolgens zijn ochtendgebeden om 's avonds de show te stelen in de Johan Cruijff Arena.
Op het moment dat het verschrikkelijke voorval plaatsvond die bewuste zaterdagmiddag kreeg ik in eerste instantie niet meteen door wat de ernst van de zaak was. De oefenwedstrijd tegen Werder Bremen was mij een beetje ontgaan. Toen ik mijn Facebook- en Twitter-timeline opende en ik updates van Nouri zag die op de grond lag dacht ik in eerste instantie aan een simpele blessure. Langzaamaan werd de ernst van de zaak duidelijk, tot aan het moment dat er een traumahelikopter aan te pas moest komen. De updates die Ajax aan ons communiceerde in de dagen daarop volgend gaven de burger weer enigszins moed. Die moed en hoop bleken helaas niets in vergelijking met de klap die ik gisteren kreeg toen ik het verschrikkelijke bericht las op de website van Ajax.
Voetbal is nu niets meer dan een bijzaak, gezondheid is het enige wat telt
Voetbal is groot, voetbal is enorm. Voetbal zal altijd de nummer 1 sport in de wereld blijven, maar nu geef ik er helemaal niets meer om. Voor mij telt nu alleen de gezondheid van de speler in kwestie, ik hoop dat hij met de wil van Allah (swt) er goed bovenop komt. Wat hij ons heeft gegeven in voetbaltermen is voor mij nu al genoeg om hem voor de rest van m'n leven en carrière te eren. De hele voetbalwereld stond de afgelopen dagen stil bij deze speler, Nouri is het ultieme voorbeeld van de liefhebber en van talent wat je bij geboorte al moet hebben. Als jeugdexponent van Ajax waar hij op z'n 7e is gestart en helaas al op zijn 20e is geëindigd, hoort rugnummer 34 nooit meer door iemand anders gedragen te worden. Vandaag is het vrijdag, een gezegende dag in ons geloof. Ik roep dan ook iedereen op om Abdelhak op te nemen in de smeekbedes, hoop doet leven. Incha'Allah beterschap voor deze topper en sterkte toegewenst aan familie en vrienden. Allah I Chafik Nouri, al kende ik je niet persoonlijk: I'll never forget you!