"Zelfs een huisdier wordt nog beter behandeld", huilt Fatima (17) die hulp zocht in het Annajda-centrum voor vrouwelijke slachtoffers van geweld in Rabat.
"Ik wilde alleen maar mijn ouders helpen, het maakte mij verdrietig om de ellende waarin mijn familie woonde te zien", mompelt de tiener die twee jaar werkte als dienstmeisje.
Voor de vrijwilligers die naar haar luisteren, is haar situatie niet onbekend. Op 15-jarige leeftijd verlaat Fatima haar dorp in het zuiden van Marokko om als dienstmeisje te werken in Rabat, met instemming van haar familie en met de hulp van een tussenpersoon, een "semsar".
"In het begin werd ik goed behandeld, maar geleidelijk aan werd geweld mijn dagelijks leven", vertelde het meisje aan AFP. "De vrouw sloeg me, beledigde me, ze had altijd dingen waarvan ze mij de schuld gaf."
"Het is een vorm van slavernij, een schending van internationale verplichtingen van Marokko", bekritiseert de directeur van het centrum Annajda, Fatima El Maghnaoui, volgens wie de enige plaats van Fatima op school is.
Er zijn geen officiële cijfers over minderjarige dienstmeisjes. Maar volgens een studie die in 2010 door verenigingen werd uitgevoerd, bevonden er zich in Marokko tussen 66.000 en 80.000 dienstmeisjes onder de 15 jaar.
"Ze ondervinden denigrerende werk- en leefomstandigheden", aldus de vrouwenvereniging Insaf. Deze minderjarigen zijn meestal afkomstig van het platteland en zijn ongeletterd.
Een paar weken geleden kwam het verhaal van Latifa in de openbaarheid. Deze 22-jarige vrouw, die huishoudster was sinds haar tienerjaren, was opgenomen in Casablanca voor derdegraads brandwonden en breuken, aangebracht door haar werkgever die haar "martelde". Geholpen door Insaf woont ze sindsdien in een opvanghuis.
Voor Fatima begon de werkdag om 7 uur 's morgens en eindigde' s avonds laat, "soms om drie uur 's morgens". "Ik sliep op het terras, in de kou, als een huisdier, ik at de restjes en ik had altijd pijn aan mijn voeten van het staan", zegt het meisje.
En dit alles zonder te worden betaald: "we hadden een salaris van 800 dirham per maand afgesproken (bijna 70 euro). Maar ik heb geen cent aangeraakt", vertelde ze.
Wanneer ze om het geld vraagt, na een jaar slavernij, "neemt de gastvrouw haar identiteitskaart in beslag en verbiedt haar om contact op te nemen met haar familie". Hierop besluit Fatima weg te lopen.
Maar: "Ik kende niemand, ik had geen geld en wist niet eens waar ik werkte," zegt ze. Ten slotte helpt een jongeman uit de buurt haar contact op te nemen met een tante in Salé en dit maakte een einde aan haar beproeving.
Omar Saadoun, hoofd van het programma ter bestrijding van kinderarbeid bij Insaf, legt aan AFP uit dat, net als voor Fatima, het lot van minderjarige dienstmeisjes vaak wordt veroorzaakt door "geen of slechte scholing op het platteland, armoede en onwetende ouders". In sommige plattelandsgebieden wordt "het meisje als minderwaardig beschouwd t.o.v. de jongen, zij is de eerste die wordt opgeofferd om aanvullende bronnen van inkomsten te vinden, door te trouwen of haar als bediende te laten werken".
In de zomer van 2016 ging een nieuwe wet in werking voor huishoudelijk personeel. Deze wet verplicht een minimumleeftijd van 18 jaar, een arbeidsovereenkomst, een minimumloon, een wekelijkse rustdag, jaarlijkse vakantie en voorziet in financiële sancties voor werkgevers in geval van inbreuk. In theorie eindigt daarmee kinderarbeid, maar in de praktijk ligt dit nog steeds anders.
De wet laat nog steeds voor vijf jaar toe om jongeren van 16 tot 18 jaar in dienst te nemen, tot grote ergernis van mensenrechtenverdedigers. Bovendien: arbeidsinspecteurs mogen niet thuis onderzoeken, waardoor misbruik niet kan worden gezien. Ondanks de nieuwe wet zeggen NGO's, waaronder Insaf, dat er nog steeds meisjes van acht of negen jaar als huishoudelijk personeel worden aangenomen.