Column: 'Marokko óf Nederland, over het tussen wal en schip vallen'

marokko
10
4 aug '18
Op de eerste plaats moslim, dan Marokkaan en tenslotte Nederlander. Het 'logische' rijtje van iemand die geboren en getogen is in Zuid-Holland, opgegroeid is met Sesamstraat en Klokhuis, zonder succes gymnasium deed en zich nog altijd geen volwaardige Nederlander voelt of is.

De zomervakantie is voor de meesten al begonnen, velen van mijn landgenoten kiezen er vanzelfsprekend voor om het vaderlandse zonnetje op te zoeken. Waar deze vakanties voorheen aangewend werden met familiebezoek als doel, veelal door de eerste en tweede generatie, zijn ze voor de derde generatie meer een uitweg om een tijdelijk toevluchtsoord op te zoeken. Een land wat hen gedurende die vier à vijf weken zoveel liefde en warmte geeft, maar waar ze zich na die korte periode ook vervreemd voelen: Marokko went niet, in mijn geval dan, terugkeren naar Nederland zal ik altijd willen en doen. Het land wat mij heeft groot gebracht, waar ik kansen heb gekregen die in Marokko lang niet voor iedereen zijn weggelegd, waar mijn wieg lag, waar ik bagage heb meegekregen die mij heeft gevormd tot de persoon die ik tot op de dag van vandaag ben. Aan Nederland heb ik veel te danken, bij die gedachte sta ik vaak stil. Alleen ben ik me de laatste jaren steeds meer gaan beseffen dat die dankbaarheid niet op zijn plaats is. Ik ben immers net zo belastend geweest voor het sociale zekerheidsstelsel, het onderwijssysteem en alle andere sociale voorzieningen als ieder ander autochtoon kind uit mijn generatie. Ik ben Nederlander, maar ook Marokkaan, ik ben mezelf en kan bovendien heel erg pronken met een identiteit die mij hopelijk de grootste beloning ooit zal gaan opleveren: het op een juiste manier zijn van moslim brengt je tot het Paradijs, daar waar geluk eeuwig is en waar je vergezeld zal worden door degenen die hun moeite ook uitbetaald hebben gekregen. Dat is waar ik dit allemaal voor doe, ik probeer me te verzekeren van geluk hier waardoor ik aan de hand van dat geluk voldoende handvatten heb om de zegeningen de zonden te doen laten overstijgen in zowel kwantiteit als kwaliteit.

De reden van deze column
Het klinkt misschien heel gek maar ik vind dat er teveel over ons heen gezeken is de laatste periode, vergeef me voor de nogal platte schets van dit gevoel, maar ik ben bang dat het toch echt klopt. Drie generaties lang gaat het maar over één ding: of je er wel of niet bij hoort en wat je moet doen om tot die 'hechte' groep autochtone Nederlanders toe te behoren. Een groep die zelf al zo verdeeld is als wat en waar je min of meer psychologisch door gedwongen wordt om bepaalde principes klakkeloos over te nemen. Ik geloof niet in assimilatie, puur om het feit dat je in de ogen van de oorspronkelijke bewoner van een land (de boer of boerin die niet buiten het dorp komt en die kaasstolp dan ook nooit zal verlaten) altijd in een hokje gedouwd zal worden. Vooroordelen zijn er en blijven er ook, zolang de mens puur vanuit het gevoel er niet voor kiest om zich voor anderen open te stellen en ruimdenkender te worden zal verdeeldheid altijd blijven bestaan. Waar ik me mateloos aan irriteer is de zogenaamde meetlat waar je langs wordt gelegd, deze nogal bekrompen manier van denken van een selecte groep invloedrijke Nederlanders zorgt ervoor dat je je vervreemd voelt in een land waar jouw habitat ligt, waar je hebt leren fietsen, waar jouw persoonlijkheid zich heeft ontwikkeld. 

In een tijd waarin individualisme hoogtij viert voorzie ik dan ook helaas een heel sombere toekomst, mocht het zo in stand gehouden worden natuurlijk. Er is weinig plek voor een ander en zijn of haar ideeën en denkbeelden: het is ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Ik zie het op straat, in de trein, op school, op werk: we leven samen, maar ook weer niet. We leven langs elkaar heen, het zakelijke wat ons bij elkaar brengt is veelal het enige wat ervoor zorgt dat verschillende groepen met elkaar in aanraking komen. Ooit begonnen als voorbeeldige gymnasiast, voorheen altijd op een 'zwarte school' (sorry dat ik deze benaming gebruik, maar het is meer ter verduidelijking) gezeten, kwam ik terecht in een klas waarvan de ouders van mijn klasgenoten tot de top van Nederland hoorden: personen die in het zakenleven hoge posities bekleedden, eigenaren waren van grote holdings, artsen, hoogleraren en noem het maar op. Een totaal nieuwe omgeving voor me, het was dan ook even wennen en nu nog steeds om heel eerlijk te zijn. Ik heb me tot op de dag van vandaag, 23 lentes jong, nog steeds niet kunnen vinden in de manier van denken van die mensen, nog steeds weet ik niet precies wie 'de Nederlander' is en wat hem of haar beweegt tot bepaalde zaken. 

Wel weet ik dat we nog een lange weg te gaan hebben. Nederland is mijn land en dat zal het altijd blijven, Allah (swt) heeft ons via zijn Boodschapper Mohammed عليه صلاة و سالم opgedragen om je best te doen voor het land waarin je gevestigd bent. Je moet er betrokken bij zijn, het moet onderdeel van jouw inspanning zijn om jezelf te verrijken en laat dat nou net ook mijn vertrekpunt zijn. Net zoals dat ik Nederland een warm hart toedraag, zo geldt het ook voor Marokko. Ik heb met Marokko te doen, met name na de recente politieke ontwikkelingen in de Rif-regio. Ik zie wat ik iedere zomer zie, beelden die op mijn netvlies staan: vrouwen die met twee kleine kinderen in de arm tissues op de straten van Oujda verkopen, vrouwen die niet weten wat de volgende dag hen gaat brengen. Mensen die volledig overgeleverd zijn aan de genade van Allah (swt) en met dat idee en die overtuiging ook iedere dag weer de moed bij elkaar rapen om te strijden voor bestaanszekerheid. Als ik aan Marokko denk dan doet het me eerlijk gezegd heel erg pijn, het is bijna machteloosheid wat bezit van mij maakt. Je bent ieder jaar zo blij dat je Nederland verlaat na een zwaar collegejaar en het bijverdienen middels bijbaantjes dat je door de euforie en blijdschap even vergeet dat je onderweg bent om te genieten in een land waar het merendeel moet vechten om de eerste levensbehoeften bekostigd te krijgen. Dit is ook het gevoel wat overheerst als de vakantie erop zit en je je koffers moet pakken om naar het altijd zo veilige en welvarende Nederland terug te keren. Je onttrekt je als het ware aan chaos, corruptie, wetteloosheid en machtsmisbruik. Marokko is helaas op vele vlakken nog een jungle, het recht van de sterkste en rijkste geldt er. Als je binnen bent, dan ben je binnen. Ben je een arme sloeber die afkomstig is uit een familie met weinig aanzien, dan zal je dat stempel altijd opgedrukt blijven houden. Dat is hoe het werkt, hoe triest het ook klinkt. 

Wees dankbaar voor wie je bent, voor de kansen die je hebt en voor de internationale gemeenschap waar je toe behoort
Ik blijf altijd wie ik ben, niets of niemand kan mij ertoe dwingen bepaalde principes en overtuigingen overboord te gooien. Al zou het me in zakelijk opzicht zo erg schaden dat ik daardoor blijf bungelen aan de onderkant van de samenleving, als Allah (swt) tevreden over me is dan neem ik dat maar voor lief. Het laatste wat ik zou doen is buigen voor een Nederland waar men pretendeert te beschikken over een identiteit en de daarbij behorende normen en waarden die superieur zouden zijn aan ons geloof en onze culturen. En weet je waarom? Omdat als je dat zou doen, jezelf verloochenen voor die ene plek in een samenleving, het einde dan zoek is. Dan heb je jezelf als het ware verkocht, verkocht aan iemand die zeer waarschijnlijk helemaal niks om je geeft en waar het narcisme en de zelfoverschatting van zijn of haar gezicht afdruipt. Iemand die voordat hij slapen gaat niet aan een gehele, pluriforme samenleving denkt maar puur aan het eigen belang waar men vanuit handelt. Principes en eigen overtuigingen zijn goud waard, we zijn Hamdoulilah moslims en hebben het grootste voorrecht om ons te kunnen scharen tot een groep van maar liefst 1,8 miljard mensen waar Allah (swt) en zijn Boodschapper Mohammed عليه صلاة و سالم de harten van hebben veroverd. We doen het overall misschien niet perfect maar leven wel met de overtuiging dat het beter kan én moet. Elke dag heb je spijt van bepaalde zaken die je de dag ervoor verkeerd hebt gedaan en Godzijdank heb je die spijt want dat is het begin van die mooie weg die je voor jezelf plaveit naar de absolute beloning voor jouw verblijf hier op aarde: al-Firdaws al-A'laa, het Paradijs. 

Blijf jezelf, hoe dan ook, waar dan ook. Uiteindelijk hebben de mensen daar het meeste respect voor en wordt dat ook het beste gewaardeerd, aan ja-knikkers heb je niets. Daar raken de mensen ook sneller op afgeknapt, want daar is namelijk geen discussie mee te voeren. Tegenstelling heeft een samenleving nodig, we hoeven het natuurlijk niet over alles met elkaar eens te zijn, maar diversiteit is wat Nederland zal gaan kleuren en verrijken. De 'echte Nederlander' bestaat niet, eenieder geeft er zijn eigen invulling aan net zoals ik dat doe. Mijn geloof op één en wat daarna komt, daar zal Rabbi je in steunen. En ook niet onbelangrijk: vergeet Marokko niet en probeer tijdens deze zomer op jouw eigen wijze een bijdrage te leveren. Rome is niet in één dag gebouwd, net zoals dat Marokko niet in één of twee jaar op het niveau van een middelmatig Europees land zal komen, progressie is haalbaar en met een juiste intentie bereik je dat. 

Voor eenieder die nog moet vertrekken: Allah i weselkoem 3la khir. En degenen die weer terug moeten komen: bereid je voor op een zwaar maar leerzaam jaar, haal er alles uit want hier in Nederland hebben we het uitstekend en daar moeten we dan ook alles uithalen!

Photocredit: Karssinat.com

© Tarik Douz 2018
marokko
column
nederland
verdeeldheid
integratie
tolerantie
politiek
samenleving
loyaliteit
Log in met je MNL-ID
| wachtwoord vergeten?