Column: 'Mazraoui, de beoogde toekomstige rechtsback van Oranje'

marokko
0
5 sep '18
Zelf sprak ik hem bijna twee jaar geleden op de Toekomst, toen nog net voorzien van een eerste contract, en op dat moment kon ik nooit weten dat hij het middelpunt zou zijn van een nationale 'discussie'.

Marokko als voetballand is hot, zowel voor de bewonderaar als voor de beoefenaar van de nummer één amusementssport in de wereld. Sinds dat het een beetje begon te draaien bij het Marokkaanse elftal, denk aan de wederopstanding die min of meer zijn oorsprong kent bij het aanstellen van Badou Zaki als bondscoach, geniet het niet normaal veel media-aandacht. Vooral vanuit het polderrijke Nederland worden de 'Leeuwen van de Atlas' op de voet gevolgd. Het begon eigenlijk allemaal bij de veelbesproken interlandkeuze van Ajax-smaakmaker Hakim Ziyech. Waar hij in eerste instantie opteerde voor een interlandcarrière bij Oranje, stelde hij later zijn mening bij en koos hij, met name door de grote trots die veelal bezit van hem neemt voor het rood en groen van Marokko. Een keuze vanuit het hart, recht vanuit het hart, zo verklaarde hij zelf. Want het had weinig gescheeld of Ziyech zat afgelopen zomer voor de buis gekluisterd om het WK te volgen. Althans, het had ook goed gekund dat hij degene was die Oranje op sleeptouw nam en ze toch dat moeizaam verdiende WK-ticket op zou leveren. De lezingen verschillen enorm: ik ben echter van mening dat wanneer Ziyech op de 'Koeman-wijze' was benaderd, hij nu toch wel te bewonderen was geweest in het shirt van Oranje. Maar goed, om niet al te veel af te dwalen: de afgelopen periode waren we weer getuige van het in gang gezette mediacircus rondom de persoonlijke keus van een andere Marokkaans-Nederlandse voetballer. Als jeugdexponent van Ajax maakt Noussair Mazraoui een stormachtige ontwikkeling door bij zijn club en staat hij als 20-jarig talent zeer binnenkort voor twee prachtige avonturen: de UEFA Champions League en een carrière als Marokkaans A-international. 

Nationale verontwaardiging door de 'ondankbaarheid' voor al hetgeen Nederland hen bood
Johan Derksen hoeven we allang niet meer serieus te nemen, niet alleen vanwege zijn gedateerde manier van denken maar des te meer omdat zijn geschreeuw vanaf de zijlijn en z'n nogal uitgesproken meningen weinig toevoegen aan eventuele oplossingen in termen van voetbalbeleid. Volgens Derksen, zo een beetje Nederlands meest besproken voetbalanalist, profiteren wij als Marokkaanse-Nederlanders van het sociale stelsel en dienen we daardoor onze loyaliteit volledig bij Nederland te leggen. Volgens zulke personen is het gewoonweg onmogelijk om je hart te verpanden aan meerdere landen. Je kiest voor het één of het ander en daarmee is de kous af. Kortom, alles wat we van huis uit hebben meekregen, denk aan bepaalde (religieuze) normen en waarden, dat kan allemaal zo weer de prullenmand in. Kortzichtig als je het mij vraagt en ik ben bang dat ik weet hoe het komt dat bepaalde invloedrijke personen er zulke meningen op na houden. Ze leven in een kaasstolp, in hun eigen wereld die ver afgezonderd is van de echte samenleving. Een samenleving die divers is, waar ruimte is voor ontelbaar verschillende overtuigingen en manieren om je leven in te vullen. Iemand die in die cocon blijft zitten wordt angstig als hij of zij ziet dat er een bepaalde ontwikkeling gaande is. Een ontwikkeling die bepaalde aspecten van wat diegene lief is mogelijk kan schaden. 

Ronald Koeman begrijp ik wel, net zoals ik me kan vinden in de verwoede poging van voormalig bondscoach Dick Advocaat om van Sofyan Amrabat een Oranje-international te maken. Zij zijn namelijk allemaal getuige geweest van de nasleep van de kwestie Ziyech. Hun voorganger Danny Blind werd continu, tot op de dag van vandaag nog, door het slijk gehaald omdat hij verzuimde werk te maken van de komst van de begeerde middenvelder. Door dergelijke jongens in ieder geval face-to-face te benaderen en vertrouwen in hen uit te spreken neem je een bepaalde verantwoordelijkheid weg voor het geval de bewuste speler toch naar de kant van Marokko neigt. Noem het diplomatiek, noem het een tactische zet: Noussair Mazraoui was écht geen directe target voor het Nederlandse elftal. Ondanks het feit dat de spoeling dun is op de rechtsbackpositie van Oranje, kan ik deze gesimuleerde interesse maar weinig serieus nemen. Mocht het echt zo zijn geweest dat Koeman Mazraoui koste wat het kost behouden had willen hebben voor Nederland, dan was een oproep de meest logische tweede stap geweest. Dan had hij hem als het ware voor het blok gezet want dat Marokko iets zag in de back, dat wisten we allang. Niemand had verwacht dat bondscoach Hervé Renard hem in zijn voorlopige WK-selectie zou opnemen. De beste jongen mocht mee naar Zwitserland, als voormalig international van Jong Marokko moet alleen dat al een onvergetelijke ervaring zijn geweest. Het getuigt van vertrouwen en respect van een keuzeheer die ook bezig is met de toekomst van zijn nationale elftal.

Maar even los daarvan, dergelijke keuzes daar moet niemand over vallen. Of het nou wel of niet goed valt voor het Marokkaanse óf het Nederlandse voetbal, ieders keuze dienen we te respecteren want je wil niet weten hoeveel denkwerk en overwegen er vooraf gaat aan zo'n onomkeerbare beslissing. Als voetballer heb je twee baantjes, even heel kort door de bocht, de ene is bij je club en met het andere baantje krijg je vlieguren gegund als je excelleert bij de formatie die maandelijks jouw salaris overmaakt. Het heeft te maken met trots, eer en het willen vertegenwoordigen van een land waar jij je gevoelsmatig het meeste door aangetrokken voelt. Gisteren konden we via de Franse media nog vernemen dat Mattéo Guendouzi, zoon van een Marokkaanse vader en een Franse moeder, zichzelf op termijn koste wat het kost ziet spelen in het shirt van 'Les Blues'. Natuurlijk had ik heel graag gezien dat een basisspeler van Arsenal ook voor Marokko kiest, maar doet ie dat niet dan respecteer ik zijn keuze. En niet met de overtuiging van 'voor hem tien anderen', nee, absoluut niet. Het is gewoonweg verkeerd om iemand te veroordelen voor iets waar jij tot op zekere hoogte niks mee te maken hebt. 

Alleen blijf ik het zeggen: of je je opleiding nou hier of elders in de wereld genoten hebt. je hebt alle recht om in elk land naar keuze jouw beroep en passie uit te oefenen. In Marokko zijn ze zich er allang van bewust dat de Hollandse school veel Marokkaans talent heeft ontwikkeld en afgeleverd, en geloof me: het wordt nog gewaardeerd ook. Net zoals dat Marokko lange tijd moest teren op internationals die voor Europese landen kozen, zo gaan ook de Marokkaans-internationals die in de polder zijn opgeleid wereldwijd reclame maken voor de Nederlandse manier van talentontwikkeling. Ik vind het dan ook erg sterk van Mazraoui, de manier waarmee hij zijn definitieve keuze uiteen zette tegenover de Telegraaf: ''Nederland is mijn land en Marokko is ook mijn land. De mensen die mij kennen weten dat ik een trotse Hollander ben en een trotse Marokkaan. Ik ben hier geboren en opgegroeid. Het liefst zou ik voor allebei de landen uitkomen, maar dat kan natuurlijk niet.''

Niks mis mee dus, je aangetrokken voelen tot meerdere landen. Het kan en mag gewoon!

Photocredit: FRMF.ma

© Redactie 2018
marokko
atlasleeuwen
marokkaans voetbalelftal
noussair mazraoui
oranje
knvb
interlandkeuze
column
intolerantie
Log in met je MNL-ID
| wachtwoord vergeten?