COLUMN: 'Zou mijn zoon opofferen voor slechts één uur met haar'

marokko
0
3 jan '19
Het had weinig gescheeld of ik had dit speciale onderonsje gemist. In de lobby van ons hotel in Medina kwam onze groep 's avonds elke keer bij elkaar, pratend over van alles, koetjes en kalfjes en tal van andere randzaken.

Maar het gesprek wat ingeleid werd door onze medereiziger maakte bij iedereen iets los, we zaten te huilen en te snotteren als een stel baby's. Deze broeder maakte ons bewust van de rol van de vrouw waar alles om draait, de vrouw die je nooit in de steek zal laten, slapeloze nachten overhield aan jouw gedrag tijdens je jeugdjaren en je tot aan jouw of haar dood zal zien als haar kleine jongen of meid. Deze column gaat over onze moeders, de vrouwen wiens voeten zetelen boven het Paradijs.

Mijn eerste Oumrah was een eyeopener voor me, in alle facetten. Ik heb gaandeweg de dagen verstreken heel veel geleerd, ben me bewust geworden van zaken die voor ik voet aan land zette in Saoedi-Arabië afdeed als onbelangrijk of irrelevant. En dat terwijl het dingen zijn die allesomvattend zijn, die uitmaken hoe je je leven indeelt en hoe je bepaalde zaken waardeert. Dankbaarheid is daar één van. Ik ben me altijd wel bewust geweest van het voorrecht om moslim te zijn, het is een uitverkiezing als het ware. De zware weg die bekeerlingen moeten bewandelen, dit door tegenwerking van hun ouders of directe omgeving, is mij en vele anderen Hamdoulilah bespaard gebleven. Het helpt enorm als religie vanzelfsprekend voor je is, je hebt het met de paplepel ingegoten gekregen en je weet dus ook niet anders. Het enige waar je echter wel voor moet waken is je standvastigheid, dat je jezelf continu de vraag blijft stellen of jouw inspanningen ook maar in de buurt komen van die van de grondlegger van ons geloof, de Profeet Mohammed صلى الله عليه و سلم.

Dat aspect kreeg ik voldoende belicht tijdens de afgelopen tien kostbare dagen. Momenten die ik nu maar al te graag terug zou willen halen, want in Mekka en Medina ben je dichter bij het geloof dan ooit tevoren. De stappen die je zet over deze tegenwoordig ver gemoderniseerde steden, die heeft onze Profeet صلى الله عليه و سلم ook gezet. Hij met het doel om dit geloof, nu 1440 jaar later, nog steeds de leidraad te laten zijn in ons leven. En ik moet jullie zeggen, vooral in Saoedi-Arabië ga je dit beseffen. Welke efforts iemand heeft verricht om miljarden mensen later, mensen die hij nooit gekend heeft, het Paradijs te gunnen. Van zo'n man kan je alleen maar houden en je door hem nog meer laten inspireren. Ik raad dan ook iedereen aan om op Oumrah of Hadj te gaan, hoe jong of oud je ook bent. Laat de financiele overweging voor wat ie is, want zo erg drukt het niet op je jaaruitgaven. Het is een diepte-investering in jezelf, het maakt je bij terugkomst in Nederland tot een ander mens en zorgt er voor dat je volle frisse moed er weer tegenaan gaat. Met een andere mindset ga je obstakels in je leven analyseren, vol daadkrachtiger zet je je in voor jouw persoonlijke levensovertuiging en je wordt zekerder van jezelf. Het is nooit te laat of te vroeg, hoe zondig je je leven nu ook doorloopt, laat zo'n reis een eyeopener voor je zijn. Verplicht jezelf niet tot het zijn van een voorbeeldige moslim bij terugkomst, want die status zullen we als zondaars nooit krijgen. En niet onbelangrijk, de islam zoals we hem nu kennen is niet in één dag gebouwd en jij als goede moslim of moslima ook niet. Alles met z'n tijd, alleen moet je daar wel sebab voor doen. 

Een tiental jongvolwassenen wat na het schaterlachen over randzaken geraakt werd door het grote verlies van één broeder in ons midden
Nu ik mijn Oumrah-reis kort heb ingeleid rest me niets anders dan te schrijven over waar deze column over gaat. Ik wil jullie bewust maken, net zoals broeder Zakaria (wenst anoniem te blijven, pseudoniem) dat bij ons deed in onze hotellobby in Medina. Nadat onze reisleider Kamal ons allen kort had voorgesteld middels een voorstelronde, stelde Zakaria een doeltreffende vraag. Dit deed hij nadat Kamal vertelde dat Zakaria in eerste instantie niet alleen met zijn vader af zou reizen naar Saoedi-Arabië. Hij zou het met zijn moeder doen, zijn moeder die hij tijdens de afgelopen zomervakantie verloor in Marokko. Zijn moeder die hij als weld nass dagelijks moest zien en als dat om welke reden dan ook niet lukte, 's ochtends en 's avonds belde om te checken of alles nog wel goed ging. Zijn moeder die leed aan een hartkwaal, suikerziekte en een verhoogd gehalte cholesterol in haar bloed. Zijn moeder die hulpbehoevend was door haar verslechterde gezondheidssituatie en waarvoor hij geen moment onbenut liet om haar te knuffelen en haar voorhoofd te kussen. Zakaria is en was een 'Mardi Lwalidin' (=iemand die als het ware door het vuur zou gaan voor zijn ouders) die, al liet zijn thuis- en werksituatie het niet altijd toe, dag en nacht klaar stond voor de twee personen die van hem de man maakten die dat tiental jongvolwassenen in Medina wist te raken op een hele gevoelige plek. Hij vertelde ons over hoe zijn moeder verloor, het bewuste moment op die voor hem zwarte 20 augustus waarop hij thuiskwam in zijn ouderlijk huis in Douar Beni Hazem. In de 34 jaar die hij rijk is mistte hij slechts één dag, zonder urgente reden, het bezoek aan zijn ouders. Dat kan hij zich tot op de vandaag nog steeds niet vergeven.

De dag waarop alles in één klap weg was
Bij thuiskomst stond zijn moeder in de deuropening, slechts één dag voor Eid Ul Adha. In het Berbers vertelde ze hem dat vandaag zou komen te overlijden. Vol onbegrip keek Zakaria haar aan en vertelde haar dat het nergens op sloeg wat ze zei. Toch bleef zijn moeder volharden en toen hij ging controleren hoe het er met haar bloed en suikergehalte voorstond werd de ernst duidelijk. Het eerste wat hij deed was meteen doorrijden naar de dichtstbijzijnde apotheker in dit dorpje wat tussen Nador en Al Hoceima ligt. Midden in de nacht maakte hij met gevaar voor eigen leven snelheden die je op de A4 bij wijze van niet risicoloos zou rijden, laat staan in onherbergzaam berggebied. Bij aankomst bij de apotheker vroeg Zakaria, na de man wakker te hebben gebeld om hulp in de vorm van medicijnen. Die kreeg hij, maar niet zonder gemor of gemaar. Ondanks het feit dat hij vertelde dat zijn moeder op haar sterfbed lag vroeg de beste man om meteen te betalen voor wat hij afnam. Na hem te hebben afgesnauwd dat hij later zijn geld wel zou krijgen haastte Zakaria zich weer naar zijn ouderlijk huis.

Daar aangekomen leek zijn moeder, ook door het toedienen van de medicijnen herstellende. Alleen is er voor de dood geen medicijn, de dood sloeg toe toen Zakaria haar diep in de ogen aankeek en die begonnen te rollen. Gechoqueerd maande hij zijn lieve moeder tot wakker worden. Maar die effort bleek tevergeefs, ze werd koud, voelde zwaarder aan, enkel haar hartslag bleef in tact. Dat was voor Zakaria het enige waar hij nog aan vast kon houden. Samen met een neef tilde hij haar op naar de auto om haar naar de apotheker te brengen die ook dienst deed als hulpverlener. Die vertelde hen bij aankomst dat hij 'rustig aan kon doen'. Vol onbegrip hoorde hij dit aan maar bleef volharden in zijn geloof om zijn moeder te redden. Echter bleek na zo'n vijf- à zeshonderd meter dat het al te laat was. Zakaria stapte uit, liep naar achteren, opende de deur en trof zijn moeder in een status aan die je nooit voor mogelijk zou houden. Ze was dood. Ze was er niet meer en toen bij hij thuiskomst dit trieste nieuws mededeelde aan zijn vader zei 3ami L'Hadji, zoals we deze man noemden als groep de afgelopen tien dagen, dat hij voor haar zich bij zijn Schepper had moeten voegen. 

Bewustwording, de eerste stap naar verbetering
Na dit verteld te hebben stonden bij mij de tranen in m'n ogen. Huilen durfde ik niet omdat ik dat zo min mogelijk probeer te doen. Het is iets cultureels dat Marokkaanse mannen zo min mogelijk blijk geven van hun emoties, de meeste volwassenen zie je pas huilen als de dood heeft toegeslagen in hun midden. Datzelfde geldt ook voor mij. Echter kon ik mijn tranen niet bedwingen, al helemaal niet toen Zakaria de kring afging en ons allemaal vroeg of we de oudste waren en of we wel genoeg deden voor onze moeders. Die ronde hield ik het nog, maar toen Zakaria aankwam bij een kamergenoot van me en die jongen niet eens antwoordde maar meteen in huilen uitbarstte hield ik het zelf ook niet meer. Net als alle anderen zaten we daar te huilen terwijl iemand die nog geen vier maanden geleden met zijn moeder zat, ons vertelde over de belangrijkste vrouw in onze levens. De absolute emotionele afmaker was toen hij een video liet zien waarop hij zich boog over het dode lichaam van zijn moeder. Over de vrouw die je 'kapot zou moeten knuffelen', over de waar jouw vrouw ten alle tijden niet tussen mag komen. En over de vrouw waardoor jij jezelf zou gaan haten als je niet genoeg uit jouw relatie met haar hebt gehaald. Om onze emoties enigszins te kunnen begraven, of beter gezegd, om ze een plekje te geven, stelde onze reisleider voor om naar de moskee te gaan. In Al-Masjid an-Nabawī baden we omstreeks 02:00 's nachts (lokale tijd) twee rak'aats voor de moeder van Zakaria en namen we ook onze moeders op in de smeekbedes, opdat die verhoord zullen worden door Allah سبحانه و تعالى. 
Ik heb dit voor mij emotionele moment zo uitvoerig mogelijk proberen te beschrijven, alleen weet ik nu al dat het het niet zal halen bij jouw aanwezigheid tijdens dat bewuste moment. Het raakt je diep van binnen, zo erg dat je je gaat beseffen dat het echt anders moet. En die ernst werd duidelijk bij het oren van deze quote van Zakaria: ''Zou mijn zoon opofferen voor slechts één uur met haar''. Een uitspraak die door merg en been gaat aangezien hij een prachtig ventje op aard heeft gebracht die over een kleine drie weken de één jaar aantikt. Zo erg ga je je moeder missen als ze er niet meer is. En voordat dat onvermijdelijke moment daar is moet je iets hebben opgebouwd waarvan je jezelf zo min mogelijk aan kan rekenen als ze er niet meer is. Onze moeders zijn goud waard en we hebben er maar één van: Thallaw Fihoum!

© Tarik Douz 2019
marokko
column
mekka
medina
umrah
ouders
islam
moeder
overlijden