Circa vijftig artsen en studenten geneeskunde hebben zich deze week in het Rotterdamse Erasmus MC aangesloten bij AMAN, de Associatie Marokkaanse Artsen Nederland.
We horen u steunen, maar neen. De leden van de associatie willen géén verzuild Marokkaans clubje worden.
Wel willen ze Nederlandse, en trouwens ook Turkse, Chinese, Poolse, Iraanse en Surinaamse artsen en verpleegkundigen de hand reiken om Marokkaanse patiënten beter te helpen. Want dat is nodig, vinden ze bij AMAN.
Mhamed El Abdouni, een van de oprichters van AMAN en als arts verbonden aan het Medisch Centrum Rijnmond-Zuid is bedroefd over de eerste reacties op zijn AMAN.
Bij de eerste officiële bijeenkomst van de associatie, afgelopen zondag in het Erasmus MC in Rotterdam, was een cameraploeg van TV Rijnmond aanwezig voor opnamen. De beelden verschenen die avond op televisie waarna op de site een storm van negatieve reacties opstak.
‘Laat deze artsen lekker in hun eigen land hun werk doen. En de eerste generatie gelijk mee terug dan hebben ze ook geen problemen met dokters bezoeken.’ Dat werk.
Mhamed zucht. ,,Dat is nou precies wat we níet willen. De gezondheidszorg in Nederland is goed georganiseerd. Wij willen niet opnieuw het wiel uitvinden. En we willen ook geen eilandjes creëren. Zo’n islamitisch ziekenhuis als in Rotterdam is gepland. Ik vraag me af of dat wenselijk is. Een Marokkaan wil op de spoedeisende hulp goede zorg krijgen. Of dat in een islamitisch ziekenhuis is of een gewoon ziekenhuis, maakt hem niets uit, aldus Ad.nl.
Maar wat wil AMAN -met leden in heel Nederland- dan wel?
,,We willen problemen aankaarten. We zien bijvoorbeeld dat Marokkaanse jongeren acht keer zo vaak als Nederlandse jongeren schizofrenie hebben. Mogelijk komt dat doordat Marokkanen zich ontheemd voelen. We zien ook dat tien procent van de Marokkanen suikerziekte heeft en dat relatief veel Marokkaanse mannen roken.
,,Wij willen al die dingen aankaarten bij directies van ziekenhuizen en medische faculteiten. Proberen te zorgen dat er meer onderzoek naar komt. Liefst nu. Niet in 2020, als zich onder Marokkanen een piek aan hartinfarcten en beroerten voordoet. Want daar kun je op wachten.
Als arts in het MCRZ wordt Mhamed al geregeld aangesproken op zijn Marokkaanse afkomst. Door patiënten en door collegas. Geen enkel probleem.
,,Ik vind dat juist leuk. Een verpleegkundige vertelde bijvoorbeeld dat haar patiënt zijn pillen niet wilde slikken vanwege de ramadan. Daaruit blijkt een gebrek aan kennis bij de patiënt. Want als je ziek bent, komt vasten op de tweede plaats. Ik kan praten met zo’n patiënt. Desnoods laat ik een imam aanrukken.’’
Het plannetje van het Erasmus MC om studenten een contract te laten tekenen waarin ze verklaren de Nederlandse grondbeginselen van de zorg te eerbiedigen, heeft volgens El Abdouni weinig zin.
,,Je kunt daar beter gewoon over praten met studentes. Je wijst ze erop dat ze in een Nederlands ziekenhuis gaan werken en dat ze het niet kunnen maken om op de spoedeisende hulp te zeggen: van die vijf wachtende patiënten behandel ik alleen de vrouwen.’’
AMAN, beklemtoont El Abdouni, is een progressieve club mensen.
,,We gaan er vanuit dat onze leden zich al tijdens hun studie geëmancipeerd gedragen. Dus: wij geven elkaar gewoon een hand. Vrouwen behandelen mannen. Je religie mengt niet met het werk. In Marokkaanse ziekenhuizen is dat trouwens niet anders.
,,Wel heeft de patiënt keuzevrijheid. Als een vrouw niet door een man wil worden aangeraakt, mag ze naar een vrouwelijke arts. Maar als de situatie acuut is, heb je natuurlijk weinig keuze.’’